Is dit koffertje met 40 kilo heroine van U meneer?

Dit nieuwsberichtje inspireerde mij tot het publiceren van een kort verhaaltje.

---

Gevonden Voorwerpen

Ik: "Hallo, is dit gevonden voorwerpen?"

Hij (oudere man): "Ja ziet dit er uit als de openbare toiletten soms?"

Ik: "Ik heb... eh... ben mijn koffer vergeten in de trein gisteren"

Hij: "Is dit hem soms?" (wijst naar een koffer op de grond).

Ik: "Ja, ik denk het wel. Mag ik eens zien"

Hij tilt de koffer op en legt hem met een zwaai op de vieze toonbank.
Ik: "Eh... Nee ik denk dat het hem toch niet is. Heeft u nog andere zwarte koffers?"

Hij: "Haha. Ja eentje achterin, maar die konden we allemaal niet eens optillen, dus dan moet je even meelopen naar achteren"

(ik voel een klein vreugdesprongetje van binnen, maar probeer dat te verbergen, net als mijn mes met vlijmscherpe kartelrand in mijn diepe broekzak)

Ik: "Dat zou hem kunnen zijn"

Hij: "Sjezus, wat heb je daar in zitten dan, zussie Holloway of zo?"
Grinnikt.

Ik: "Nee hoor, ik had er een lading boeken inzitten, die ik wilde verkopen op de rommelmarkt". (serieus onschuldig gezicht proberen op te zetten)

We zijn achterin. Hij laat me de koffer zien. GVD het is hem. Mazzel dat de pliesie moest stoppen vanwege die idiote junk in de trein.
Hij: "Nou dan moet je hem zelf wel meeslepen, dat doen wij niet voor je. Sorry maat. Vul je even het formuliertje in?"

Ik verzin wat onzinkrabbels op het formuliertje.
Ik: "Nou bedankt meneer. Ik kom er wel uit, het is gewoon even slepen."

Op dat moment gaat de deur open en kijkt er een strenge man met allemaal deuken in zijn gezicht de hoek om. Spoorwegpolitie. Dikke kut! Ik draai me om, en besef me dat dat er dus ook verdacht uitziet.

Pliesie: "He Wim, als je nog eens een fiets krijgt in de verloren troep dan koop ik hem van je! Deal"

Wim (blijkbaar): "Jaja"
De deur knalt achter kreukel dicht. Zucht.

Ik: "Bedankt, Wim!" Ik kijk op en zie tot mijn schrik Wim met zijn mobieltje in de hand, pratend... "Ja hij staat hier met een ontiegelijk zware koffer. ... Ja... OK... Zal ik zeggen......... Ja, gewoon, normaal postuur, donker haar... Hoezo?..... Oh... Wanneer zijn jullie dan hier...."

Hij kijkt een beetje zenuwachtig denk ik. Ja die 40 kilo is fucking zwaar. Ik sleep er aan maar krijg het niet snel genoeg van zijn plaats.
Wim hangt op, ik sta bij de deur.

Wim: "Ik heb de jongens van de invalide-support gebeld. Ze komen je helpen met het wagentje."

---

Gepubliceerd op http://tinyurl.com/9k56u, zie onderin de pagina.